خاطره ای از برائت شهدای والامقام از منافقین و دشمنان انقلاب اسلامی:
(علی اصغر قنبری -20 دی 1402)
🔶 خاطرم هست که برای بار سوم که در سال 1361 به عنوان بسیجی به جبهه اعزام شدم... به جبهه سومار، تیپ 18 جوادالائمه (ع) رفتم. در واقع عملیات مسلم بن عقیل انجام شده بود و تیپ جوادالائمه (ع) خط پدافندی  (دفاعی) منطقه را بر عهده داشت. آنجا  در خط مقدم که فاصله نزدیکی با دشمن بعثی عراق داشت، با دیده بانی به نام حسین پاکنهاد معروف به «افلاطون» از رزمندگان مخلص منطقه نهبندان (یکی از شهرستان های استان خراسان جنوبی کنونی) آشنا شدم و برای اولین بار دیده بانی توپخانه را به صورت عملی، در خط مقدم نزد این بزرگوار آموختم.                                                                                                                                                                         🔶 در این جبهه، هر چند روزی که با این بزرگوار در خط مقدم دیده بانی می کردم، برای یک استراحت کوتاه به قرارگاه تاکتیکی پشت خط مقدم برمی گشتم؛ آنجا دیده بانان توپخانه یک سنگر جمعی تقریبا پانزده نفره داشتند. در این سنگر، همیشه نماز جماعت به امامت یکی از دیده بانان برگزار می شد و دو شب در میان، دعای توسل و هر شب جمعه، دعای کمیل و صبح های جمعه دعای ندبه برقرار بود. در این سنگر به غیر از افلاطون که بعدها در عملیات خیبر به شهادت رسید، دیده بانان دیگری  از شهرستان های استان خراسان بودند که بعدها تعدادی از آنان هم به درجه رفیع شهادت نائل آمدند.                                                                                               
🔶 در این سنگر، یکی از دیده بانان، هر شب بعد از نیمه های شب از خواب بیدار، و به عبادت و نماز شب مشغول می شد و آنقدر به سجده می رفت و در سجده، آنقدر گریه می کردکه با صدای گریه اش، از خواب بیدار می شدم. اما این صدا، صدای معنوی بودکه از شنیدن آن لذت می بردم و با چشم و گوش خود، شاهد عرفان و عشق بازی او با خدا بودم و به حال معنوی او غبطه می خوردم.                                                          🔶 پس از مدتی که با این برادر بزرگوار بیشتر آشنا و صمیمی شدم، یک روز که در اطراف همین سنگر قرارگاه، دو نفری قدم می زدیم، به او گفتم می شود رمز گریه های شبانه ات را برایم بگویی. ابتدا حاضر به جواب دادن به این سئوال نشد. در واقع خودم حالات عرفانی رزمندگان و فضای معنوی جبهه را درک می کردم و از طرفی این سئوال من از روی صمیمیت با او بود.                                                                                                      🔶 در عین حال او بعد از اصرار من و از روی همان صمیمیت و صفای باطنش، گفت: «من قبل از این که وارد جبهه شوم، سازمان مجاهدین خلق (منافقین) با تبلیغات مسمومش مرا اغفال کرد، لذا مدت کمی دور از چشم پدرم و مادر با آنها همکاری کردم. تا این که مادرم که فرد آگاهی بود و از ماهیت انحرافی و پلید منافقین خبر داشت و متوجه شد که من دارم با آنان همکاری می کنم؛ مرا از این کار نهی کرد و گفت اگر دست از همکاری با آنان برنداری، شیرم را بر تو حلال ندارم. خلاصه به حرف مادرم گوش کردم و دست از این کار کشیدم و بعد با عملکرد پلید و تروریستی این گروه، به حرف صحیح مادرم بیشتر پی بردم و از این کارم به شدت نزد خداوند متعال، امام خمینی و شهدا پشیمان شدم. بعد از آن تصمیم گرفتم برای جبران آن عمل ناپسندم به جبهه های حق بیایم که مادر و پدرم با این تصمیم من موافقت کرد. الان هم که می بینی این گونه نزد خداوند گریه می کنم و ضجه می زنم؛ در واقع دارم توبه می کنم.»  این دیده بان جبهه حق، بعدها در یکی از عملیات ها به درجه رفیع شهادت نائل آمد که بنده شاهد شهادت او بودم که در واقع خداوند توبه او را پذیرفت و عاشقش شد و او را نزد خود برد.                                                                                                                                                                    🔶امروزه می بینیم که هنوز منافقین دست از عناد و دشمنی علنی و عملی با انقلاب اسلامی که نتیجه هویت واقعی و آرزوی دیرینه دینی و ملی مردم ایران زمین است، بر نداشته اند. در همین اغتشاشات پاییز سال 1401 دیدیم که چگونه همین طیف با امپراطوری رسانه ای استکبار بر علیه انقلاب اسلامی اقدام به دروغ پردازی، اغفال و پاشیدن بذر ناامیدی گسترده و در یک کلام «جنگ ترکیبی» کردند که در تاریخ ایران، همچین هجمه ای با این روش و منش سابقه نداشته است. بنابراین شهیدان انقلاب اسلامی، نخبگان ایمانی و ستارگان روشنی در جامعه ما هستند که ما راه را  گم نکنیم و پشت سر ولایت ثابت قدم حرکت کنیم.